„Wer geern danst, de is licht wat vörfiedelt.“ Weet jüm, wo ik düsse Schnack wies worrn binn? De hung över de Indgangs-Döör vun de Deel bi unse Krööger in Seeth. So richti schmuck in rode, hannschreem Bookstoben. Hüüt giff dat dor keen Dans op de Deel mehr un ok keen Krog. Schood is dat. Over ik kann jüm wat Niies vertellen. Dat duurt ni mehr lang un denn mok se ut de Krog een Galerie. Wi warrt jüm op´n Lopenden hol´n.
Over nu noch kott to de Bedüdung. Meent is – so as ik dat verstoh – dat sik de Vergnöögte ni vun een scheewe Ton und ok ni vun annere Schietkrom dorvun afbringen lött, sik düchtig to vergnöögen und ok: Dat he leever op dat Gode kieken deiht as op datt wat em argert.
(Hier in düsse Rubrik schriev ik dat Plattdüütsche man jüs so op as dat bi uns in Stopel schnackt ward.)
Mehr över de Rubrik „Plattschnack“ steiht hier.
[übersetzt:]
„Wer gerne tanzt, dem ist leicht etwas vorgefiedelt.“ Wisst ihr, wo ich diesen Ausspruch gesehen habe? Er hing über der Eingangstür vom Saal bei unserem Gastwirt in Seeth. So richtig hübsch in roten, handgeschriebenen Buchstaben. Heute gibt es dort keinen Tanz mehr, und auch keine Gastwirtschaft. Schade ist das. Aber ich kann euch was Neues erzählen: Es dauert nicht mehr lang und dann machen sie aus der Gastwirtschaft eine Galerie. Wir werden euch auf dem Laufenden halten.
Aber nun noch kurz zur Bedeutung. Gemeint ist – so wie ich das verstehe –, dass sich der Vergnügte nicht von einem schiefen Ton und auch nicht von anderem Kleinkram davon abhalten lässt, sich ausgiebig zu vergnügen und auch: Dass er lieber auf das Gute guckt als auf das, was ihn ärgert.
(Hier, in dieser Rubrik, schreibe ich das Plattdeutsche ganz einfach so auf, wie es bei uns in Stapel gesprochen wird.)
Mehr über die Rubrik „Plattschnack“ steht hier.